The idea of heaven and eternal life comes from people's self-centeredness, greediness, ego, self preservation and fear of death.
Halimbawa, napunta ka sa langit pero sa kinasamaang palad isa sa mahal mo sa buhay ay napunta sa impyerno? Sa kung papaanong paraan ka magiging ganap na masaya na alam mo na walang katapusang pagdurusa ang pagdadaanan ng tao na iyon para sa isang bagay na nagawa nya na sayo ay hindi gaanong kalaking bagay o umiral ang iyong pagmamahal at pinatawad mo sya pero sa kung anong dahilan ay big deal para sa "self- claimed" mapagmahal na lumalang? Unless your so creator removed your empathy as you go to heaven and that would be possible.
Then what would you spend your eternity? sing every gospel songs ,pamper god's ego by praising him, eat, sing gospel song, pamper god's ego, sleep then repeat this boring cycle ng walang katapusan? Remember, sabi daw pag nasa heaven ka na kuno, you are removed from every mortal and material needs- you do not have goals and dreams, you do not have aspirations, no more entertainment, no more seks. Spending our little time is problematic para satin kasi sobrang dami nating gawin, gustong puntahan, gustong mapanood na hindi natin mapagkasya ang oras natin pero kung kailan nasayo na ang lahat ng oras na kailangan mo, saka naman nawala yung mga bagay na magpapasaya sayo?
If by any means this thing is real, then I would likely want to be in hell kasi look "suffering" is a human thing. it means that the people being tormented there are at the very least most likely to be sympathetic to others kaysa sa nasa langit.